❀✿Taranoum✿❀

این راستی و صداقت را می توان در مطابقت قول و عمل جست وجو کرد.
اصولا انسان صادق و صدیق کسی است که قول و فعل و سخن و رفتارش مطابق هم باشد و یک دیگر را تصدیق کنند. امانت داری نیز تنها به حوزه حفظ اشیا و چیزهایی که به شخص سپرده می شود محدود نمی شود، بلکه امانت واقعی، حفظ عهد و پیمان با خداوند چون عهد ولایت و نیز حفظ ارزش ها و رازهای یکدیگر است. برادران ایمانی از آن جایی که صدیق و دوست یکدیگر هستند، رازهای یکدیگر را به عنوان امین نگه می دارند و می کوشند تا شرایط به گونه ای فراهم آید که حق امانت به درستی در همه حوزه ها حتی حوزه امانت ولایت ادا شود. این مسئله تنها زمانی ممکن است که افراد جامعه در مشکلات یک دیگر، حضور داشته باشند و اجازه ندهند که شرایط به گونه ای رقم بخورد که شخص نتواند حق ایمان به ولایت را چنان که بایسته و شایسته است ادا نماید.
ارتباط میان برادران ایمانی، ارتباطی روح افزا و ایمان زاست. از این رو مجالس مومنین باید سرشار از آموزه های علمی و عملی باشد و هر کسی که به دیگری می نگرد از گفتار و رفتار و خلق و خوی او چیزی بیاموزد و کمال را در خود ایجاد نماید.

ادامه »

در حدیث معتبر از امام صادق (ع)منقول است که برخاستن از برای تعظیم مکروه است.مگر از برای کسی که به     

جهت دین مانند علم وصلاح ونیکی تعظیم او کنند. از حضرت رسول (ص) منقول است که حق کسی که داخل خانه

می شود بر اهل آن خانه آن است که در وقت داخل شدن وبیرون رفتن پاره ای با او راه روند وفرمود که چون کسی

داخل خانه شود بر صاحب خانه حاکم است تا بیرون آید.وآنچه گوید می باید صاحب خانه اطاعت کند.

از صادق (ع) منقول است:کسی که تحفه ای برای مومنی بیاورد مثل بالش یا متکایی یا طعامی یا پوششی یا

سلامی کند بر او.بهشت بلند شود که اورا مکافات دهد.پس حق تعالی به او وحی فرمایید که من طعام بهشت

را بر اهل دنیا حرام نموده ام.مگر بر پیغمبر یا وصی پیغمبری. پس چون روز قیامت شود. به بهشت خطاب رسد

که امروز مکافات تحفه های ایشان بده. پس غلامان وکنیزان از بهشت بیرون آیند با طبق ها که بر روی آنها

دستمال ها از مروارید انداخته باشند وبه نزد ایشان بیاورند . چون ایشان نظر کنند به جهنم واهوال آن وبهشت

وآنچه درآن هست عقلشان پرواز کند واز آن طبق ها نخورند . پس منادی از زیر عرش ایشان را ندا کند که حق

تعالی حرام نموده است جهنم را بر کسی که از طعام بهشت بخورد پس دست دراز کنند بخورند.

پای‌بندی به عهد و پیمان یک اصل جهانی است و از امهات فضائل به شمار می‌رود.
تمام افراد بشر، از هر قاره و اقلیمی، به این اصل ریشه دارد عمق وفای به عهد عنایت خاصی دارند و عهدشکنی را خیانت و رعایت عهد و پیمان را فضیلت می‌شمارند.
وفای به عهد یکی از اصول و پایه‌های با اهمیت اخلاقی است که هم در قرآن مجید و هم در روایات و سخنان پیشوایان دین، بر آن تأکید شده است.
در قرآن آمده است: و به عهد (خود) وفا کنید، که از عهد سؤال می‌شود.

حضرت علی علیه‌السلام فرمود: همانا عهد و پیمان‌ها گردن بندهایی در گردن‌ها هستند تا روز قیامت. کسی که آن را به پا دارد، خداوند او را به (هدفش) می‌رساند و کسی که آن را بشکند خداوند او را به خودش وا می‌گذارد.

پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم می‌فرمود: کسی که به عهد و پیمانش وفا نکند دین ندارد.

عهد و پیمان دو قسم است:
1- عهد و پیمان با خدا، یعنی انسان بر اساس خلقت و فطرت پاک انسانی و تعالیم دین الهی متعهد است تا خدا را بپرستند و از او اطاعت کند و از پیروی شیطان دور گزیند چنان که خداوند در قرآن فرمود: ای فرزندان آدم آیا با شما عهد نکردم که شیطان را نپرستید، زیرا برای شما دشمن آشکاری است و این که مرا بپرستید که راه مستقیم این است.
و باز می‌فرماید به پیمانی که با خدا بسته‌اید وفا کنید تا من نیز به پیمان شما وفا کنم.

2-عهد و پیمان انسان‌ها با یکدیگر که بر چندگونه است، مانند پیمان‌های حقوقی، تجاری، سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و…