❀✿Taranoum✿❀

«تن‌تن و سندباد» نوشته محمد میرکیانی از معدود آثار قابل دفاع در حوزه کودکان و نوجوانان است که بیش از بیست‌وپنج سال پیش به رشته تحریر درآمد. نگارش این کتاب در آغاز دهه هفتاد واکنشی به تهاجم فرهنگی غربی‌ها بود که در آن سال‌ها روبه گسترش بود.داستان این کتاب ازآنجا آغاز می‌شود که گروهی از قهرمان‌های داستان‌های غربی به رهبری تن‌تن- چهره معروف قصه‌های غربی که داستان‌های آن از اول برای باشکوه جلوه دادن استعمار اروپاییان به‌ویژه انگلیس منتشر شد- راهی سرزمین‌های مشرق زمین می‌شوند تا بتوانند با آن‌ها بجنگند و شکستشان بدهند. در این‌سوی ماجرا قهرمان‌های مشرق زمین به رهبری سندباد به مقابله با آن‌ها می‌روند و درنهایت سندباد ویارانش موفق می‌شوند که می‌توانند آن‌ها را شکست دهند.     

   نویسنده: آقای محمد میرکیانی
ناشر: موسسه انتشارات قدیانی
موضوع كتاب: ادبیات
نوبت چاپ: ۱۳۹۴
تاریخ چاپ: یازدهم
شمارگان: ۱۱۰۰
تعداد صفحه: ۱۶۰
شابك:
۹۷۸-۹۶۴-۴۱۷-۰۰۷-۲

مولای غریبم…
یکی میانمان آنقدر عاشق نشد …
که مثل یعـقـوب در نبودنت اشک بریزد …
تا دست کم برایمان پـیـراهنی بفرستی …

فصل‌های پیش از این هم ابر داشت
بر کویرم بارشی بی‌صبر داشت

 
پیش از اینها آسمان گلپوش بود
پیش از اینها یار در آغوش بود

 
اینک اما عده‌ای آتش شدند
بعد کوچ کوه‌ها آرش شدند

 
بذرهایی ناشناس و گول و گند
از میان خاک و خون قد می‌کشند

 
بعضی از آنها که خون نوشیده‌اند
ارث جنگ عشق را پوشیده‌اند

 
عده‌ای حسن القضاء را دیده اند
عده‌ای را بنزها بلعیده اند

 
بزدلانی کز هراس ابتر شدند
از بسیجی‌ها بسیجی تر شدند

...

 
ای بی جان ها! دلم را بشنوید
اندکی از حاصلم را بشنوید

 
توچه می‌دانی تگرگ و برگ را
غرق خون خویش،‌ رقص مرگ را

 
تو چه می‌دانی که رمل و ماسه چیست
بین ابروها رد قناسه چیست

 
تو چه می‌دانی سقوط “پاوه” را
“عاصمی” را “باکری” را “کاوه” ‌را

 
هیچ می دانی”مریوان” چیست؟‌ هان!
هیچ می‌دانی که “چمران” ‌کیست؟ هان!

 
هیچ می‌دانی بسیجی سر جداست؟
هیچ می‌دانی “دو عیجی”‌ در کجاست؟

 
این صدای بوستانی پرپر است
این زبان سرخ نسلی بی سر است

 
با همان‌هایم که در دین غش زدند
ریشه اسلام را آتش زدند

 
پای خندق‌هااحد را ساختند
خون فروشی کرده خود را ساختند

 
زنده‌های کمتر از مردارها
با شما هستم، غنیمت خوارها

 
بذر هفتاد و دو آفت در شما
بردگان سکه! لعنت بر شما

 
باز دنیا کاسه خمر شماست
باز هم شیطان اولی الامر شماست

 
با همانهایم که بعد از آن ولی
شوکران کردند در کام علی

 
باز آیا استخوانی در گلوست؟
باز آیا خار در چشمان اوست؟

 
ای شکوه رفته امشب بازگرد!
این سکوت مرده را درهم نورد

 
از نسیم شادی یاران بگو
از “شکست حصر آبادان” بگو!

 
از شکستن از گسستن از یقین
از شکوه فتح در “فتح المبین”

 
از “شلمچه”، “فاو”‌ از “بستان” بگو!
از شکوه رفته! از “مهران”‌ بگو!

 
از همانهایی که سر بر در زدند
روی فرش خون خود پرپر زدند

 
شب شکاران سحر اندوخته
از پرستوهای در خود سوخته

 
زان همه گلها که می بردی بگو!
از “بقایی” از “بروجردی” بگو!

 
پهلوانانی که سهرابی شدند
از پلنگانی که مهتابی شدند

 
عشق بود و داغ بود و سوز بود
آه! گویی این همه دیروز بود

 
اینک اما در نگاهی راز نیست
تیردان پرتیر و تیرانداز نیست

 
نسل های جاودان فانی شدند
شعرها هم آنچه می دانی شدند

 
روزگاران عجیبی آمدند
نسل های نانجیبی آمدند

 
ابتدا احساس هامان ترد بود
ابتدا اندوهامان خرد بود

 
رفته رفته خنده ها زاری شدند
زخم هامان کم کمک کاری شدند

 
خواب دیدم دیو بی‌عار کبود
در مسیل آرزوها خفته بود

 
خواب دیدم برفها باقی شدند
لحظه‌های مرده ام ساقی شدند

 
ای شهیدان! دردها برگشته اند
روزهامان را به شب آغشته‌اند

 
فصل هامان گونه‌ای دیگر شدند
چشمهامان مست و جادوگر شدند

 
روحهامان سخت و تن آلوده‌اند
آسمانهامان لجن آلوده‌اند

 
هفته ها در هفته ها گم می‌شوند
وهم‌ها فردای مردم می‌شوند

 
فانیان وادی بی سنگری!
تیغ های مانده در آهنگری

 
حاصل آغازها پایان شده است؟
میوه فرهنگ جبهه نان شده است؟

 
شعله ها! سردیم ما، سردیم ما
رخصتی، ‌شاید که برگردیم ما

 
“یسطرون” ‌هم رفت و ما نون مانده‌ایم
بعد لیلا باز مجنون مانده‌ایم

 
بحر مرداب است بی امواج،‌آی !
عشق یک شوخی است بی حلاج، آی!

 
یک نفر از خویش دلگیر است باز
یک نفر بغضش گلوگیر است باز

 
زخمی‌ام، اما نمک… بی فایده است
درد دارم، نی لبک… بی فایده است

 
عاقبت آب از سر نوحم گذشت
لشگر چنگیز از روحم گذشت

از نظر عقلی به نظر نمی رسد که مانعی برای امکان این امر وجود داشته باشد،به علاوه که از نظر نقل روایات متعددی ذکر شده که دلالت دارد که مؤمنان در برزخ و قیامت یکدیگر را می‌بینند و می‌شناسند که به چند روایت اشاره می‌کنیم.

علامه طباطبائی در کتاب حیات پس از مرگ از قول شیخ مفید در کتاب امالی حدیثی از امام صادق (علیه السلام) نقل فرموده :

هنگامی که خدا روحی را قبض می‌کند ، روح را به شکلی همانند آنچه در دنیا داشته ،به بهشت می‌فرستد. این ارواح در آن جا می‌خورند و می‌نوشند. هنگامی که شخصی بر آنان وارد می‌گردد، آنها را به همان شکلی که در دنیا داشته اند می‌شناسند.

آیت الله دستغیب در کتاب معاد، ص ۶۰ در حدیث دیگری از امام صادق (علیه السلام) نقل می‌کند که ارواح با صفات اجساد در بستانی از بهشت قرار دارند. یکدیگر را می‌شناسند و از یکدیگر سؤال می‌کنند .

هنگامی که روح تازه ای بر آن ها وارد می‌شود می‌گویند: او را رها کنید زیرا از هول عظیمی به طرف ما می‌آید (یعنی از وحشت مرگ) سپس از وی می‌پرسند: فلان کس چه شد؟ اگر بگوید : زنده بود، اظهار امیدواری می‌کنند (که نزد آن ها بیاید) ولی اگر بگوید: از دنیا رفته بود، می‌گویند :سقوط کرد (اشاره به اینکه به دوزخ رفته است) .

البته این روابط بسته به میزان آزادی عملی است که در برزخ به اموات داده می شود که آن هم رابطه مستقیمی با اعمال و رفتارهای انسان در دنیا دارد. اگر دو نفر هر دو در دنیا از جمله نیکوکاران و مومنان باشند ، در برزخ (قبر) امکان ملاقات آن ها بسیار است .در هر حال باید گفت امکان این امر با توجه به برخی شرایط و ویژگی ها وجود دارد .

منبع: حیات پس از مرگ، ص ۴۴