❀✿Taranoum✿❀

حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی(قدس سره) چنین می گوید: در ایّام تحصیل علوم دینی و فقه اهل بیت«علیهم‌السلام» در نجف اشرف، شوق زیادی جهت دیدار جمال مولایمان بقیّه الله الأعظم«علیه السلام» داشتم. با خود عهد کردم که چهل شب چهارشنبه پیاده به «مسجد سهله» بروم، به این نیّت که جمال آقا صاحب الأمر «علیه السلام» را زیارت کنم و به این فوز بزرگ نائل شوم. تا سی و پنج یا سی و شش شب چهارشنبه ادامه دادم، تصادفاً در این شب، رفتنم از نجف تأخیر افتاد و هوا ابری و بارانی بود. نزدیک مسجه سهله خندقی بود. هنگامی که به آنجا رسیدم، بر اثر تاریکی شب،‌ وحشت و ترس مرا فرا گرفت؛ مخصوصاً از زیادی قطّاع الطّریق و دزدها می‌ترسیدم، ناگهان صدای پایی را از دنبال سر شنیدم که بیشتر موجب ترس و وحشتم گردید.

صفحات: 1· 2

 پرهیز از غیبت: ولا یغتب بعضکم بعضاً أیحب أحدکم ان یأکل لحم اخیه میتا فکرهتموه (حجرات/12) از دیگران غیبت نکنید؛ آیا دوست دارید که گوشت برادر مرده خود را بخورید؟ البته از آن، کراهت دارید.

پرهیز از تمسخر: لا یسخر قوم من قوم عسی ان یکونوا خیرا منهم (حجرات/11) ای اهل ایمان! گروهی از شما گروه دیگر را مسخره نکند، چه بسا آن گروه دیگر بهتر از ایشان باشد.

پرهیز از وعده دروغ: یا ایها الذین امنوا لم تقولون ما لا تفعلون کبر مقتا عند الله ان تقولوا ما لا تفعلون (صف/2و3) ای اهل ایمان! چرا چیزی را می گویید که به آن عمل نمی کنید؟ این که چیزی را بگویید که عمل بدان نمی کنید نزد خداوند گناهی است بزرگ.

پرهیز از عیب جویی و هرزه زبانی: ویل لکل همزة لمزة (همزه/1) وای بر هر عیب جوی هرزه زبان پرهیز از گمان و بد گمانی در همه چیز: اجتنبوا کثیرا من الظن ان بعض الظن اثم (حجرات/12) از بسیاری از گمان ها دوری کنید، که بعضی از گمان ها گناه است.

پرهیز از زیادی کنجکاوی در امور دیگران: ولا تجسسوا (حجرات/12) تجسس نکنید.

پرهیز از علاقه افراطی به امور دنیوی: یا ایها الذین آمنوا لاتلهکم اموالکم و لا اولادکم عن ذکرالله و من یفعل ذلک فاولئک هم الخاسرون (منافقون/9) ای مومنان! اموال و اولادتان شما را از یاد خدا غافل نکند، که هر کس چنین باشد، به حقیقت زیانکار است.

پرهیز از افراط و تفریط در بخشش مال: ولا تجعل یدک مغلولة الی عنقک ولا تبسطها کل البسط فتقعد ملوما محسورا (اسراء/29) دستان خود را محکم بسته مدار و بسیار گشاده مکن که ملامت زده و حسرت بار، زمین گیر شوی.

صفحات: 1· 2

در پاسخ به این سؤال به بخشی از یک روایت از حضرت امام رضا علیه السلام توجه نمایید: - الإمام الرضا علیه السلام عَن آبائِهِ علیهم السلام عَن عَلِیِّ بنِ الحُسَینِ علیه السلام ، عَن اُمِّ سَلَمَةَ قالَت : نَزَلَت هذِهِ الآیَةُ فی بَیتی وفی یَومی ، کانَ رَسولُ اللّه ِ صلى الله علیه و آله عِندی فَدَعا عَلِیًّا وفاطِمَةَ والحَسَنَ والحُسَینَ ، وجاءَ جَبرَئیلُ فَمَدَّ عَلَیهِم کِساءً فَدَکِیًّا ثُمَّ قالَ : اللّهُمَّ هؤُلاءِ أهلُ بَیتی ، اللّهُمَّ أذهِب عَنهُمُ الرِّجسَ وطَهِّرهُم تَطهیرًا . قالَ جَبرَئیلُ : وأنَا مِنکُم یا مُحَمَّدُ ؟ فَقالَ النَّبِیُّ صلى الله علیه و آله : وأنتَ مِنّا یا جَبرَئیلُ . . . . فَقالَ جَبرَئیلُ : اِقرَأْ یا مُحَمَّدُ : «إنَّما یُریدُ اللّه ُلِیُذهِبَ عَنکُمُ الرِّجسَ أهلَ البَیتِ ویُطَهِّرَکُم تَطهیرًا» فِی النَّبِیِّ وعَلِیٍّ وفاطِمَةَ والحَسَنِ والحُسَینِ علیهم السلام .

صفحات: 1· 2

نوع قلبی که در قرآن ذکر شده است:

القلب التقی: و آن قلبی است که به احکام خدا احترام می گذارد .{ ذَلِکَ وَمَن یُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِن تَقْوَی الْقُلُوبِ } القلب المهدی: و آن قلبی است که تسلیم امر خدا و راضی به قضا و قدر پروردگار است .{ وَمَن یُؤْمِن بِاللَّهِ یَهْدِ قَلْبَهُ }

القلب المطمئن: و آن قلبی است که با یاد خدا و توحیدش آرام می گیرد .{ وتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِکْرِ اللّه }

القلب الحی: و آن قلب زنده ای است که از شنیدن داستان های امت های گذشته که با گناه و طغیان هلاک شدند پند و اندرز می گیرد .{ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَذِکْرَی لِمَن کَانَ لَهُ قَلْبٌ }

القلب المریض: و آن قلبی است که دچار بیماری شک و نفاق شده و مبتلا شده به فسق و فجور و شهوت های حرام . { فَیَطْمَعَ الَّذِی فِی قَلْبِهِ مَرَضٌ }

القلب الأعمی: و آن دل کوری است که حق را نمی بیند و در نتیجه پند و اندرز نمی گیرد . وَلَکِن تَعْمَی الْقُلُوبُ الَّتِی فِی الصُّدُورِ }

صفحات: 1· 2

جز زمین در فضا نیز ابرهای گردو غبار وجود دارند که با گازها ستارگان را شکل می دهند در یک مورد وزن یکی از این ابرها به 300,000,000,000,000,000,000,000,000 میلیون تن میرسید![3] 1400 سال قبل خداوند در قرآن کریم به موضوع سنگین بودن ابرها اشاره کرده است: در سوره اعراف آیه 57 نوشته شده است وَهُوَ الَّذِی یُرْسِلُ الرِّیَاحَ بُشْرًا بَیْنَ یَدَیْ رَحْمَتِهِ حَتَّى إِذَا أَقَلَّتْ سَحَابًا ثِقَالًا سُقْنَاهُ لِبَلَدٍ مَّیِّتٍ فَأَنزَلْنَا بِهِ الْمَاء فَأَخْرَجْنَا بِهِ مِن کُلِّ الثَّمَرَاتِ کَذَلِکَ نُخْرِجُ الْموْتَى لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ﴿۵۷﴾ او کسی است که بادها را پیشاپیش (باران) رحمتش میفرستد تا زمانی که ابرهای سنگین بار را (بر دوش خود) حمل کنند در این هنگام آنها را به سوی سرزمینهای مرده میفرستیم و به وسیله آن آب (حیاتبخش) نازل میکنیم و با آن از هر گونه میوهای (از خاک تیره) بیرون می‏آوریم، و اینگونه (که زمینهای مرده را زنده کردیم) مردگان را (نیز در قیامت) زنده میکنیم تا متذکر شوید. در سوره الرعد آیه 12 نوشته شده است: هُوَ الَّذِی یُرِیکُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَیُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ ﴿۱۲﴾ او کسی است که برق را به شما نشان می‏دهد که هم مایه ترس است هم امید و ابرهای سنگین بار ایجاد می‏کند.