| « در نیم ساعت ها می شود کتاب خواند | اربعین حسینی تسلیت باد » |
عزیزانم:
سعي كنيد با اعتقاد به اين كه امام حسين(ع) امام و حجت خداست به زيارت ايشان برويد
يعني امام را به عنوان امام و واسطه فيض حضرت حق و اين كه زنده هستند و ما را مي‌بينند
و كلام ما را مي‌شنوند و جواب سلام ما را مي‌دهند زيارت كنيد.
مردم معمولاً در محضر امام(ع) گوينده هستند تا شنونده.
سعي مي‌كنند نيازها، مشكلات مادي يا معنوي خويش، و بستگان را بيان كنند، گرچه خوب است،
ولي بهترآن است كه زائر پيش از آن كه به قصد زيارت حركت كند، ساعاتي ذهن و دلش را از دنيا و آن چه از نمودهاي آن است، فارغ گرداند. با نشستن در مجالس علماي اهل دل يا مطالعه نمودن در آداب زيارت مثل كتاب مفاتيح و تفكر درباره مقام امام، نيز توجه نمودن به برخي كرامات و معجزات شان و دل سپردن به سخنان سراسر نوراني و نصايح دلسوزان شان، بر معرفت خويش بيفزايد. روح و ذهن خويش را از غبار گناه و زنگار ماديّت صيقل دهد. طوري خالصانه به امام(ع) سلام دهد كه احساس كند امام جواب او را مي دهد.
وقتي با ذوق و شوق زيارت امام(ع) و به محضر مقدسش حركت كرديد،
چنان باشيد و زيارت كنيد كه اگر آنان زنده بودند، در محضرشان چنان سلام ميگفتيد و زيارت ميكرديد
طرز معاشرت و رفتار و گفتارت با دوستان، و ساير زوار نزد امام(ع) آن گونه بود.
اگر حضرت امام زمان(عج) افتخار زيارتش را نصيب كند و اذن حضورش را به شما دهد،
با چه حال دروني، به شوق زيارتش حركت ميكنيد و براي جلب رضايت قلب مباركش نزد حضرت چه مي كرديد؟
براي زيارت حرم امامان(ع) و از جمله امام حسين(ع) نيز آن گونه باشيد
كه “عين اللَّه الناظره؛ چشمان نظاره گر” ظاهر و باطن زوار خويش هستند.
يكي از فضايل اخلاقي كه در هر عمل روي آن تأكيد زياد شده‌است، اخلاص است. زيارت امام‌حسين(ع) هم به عنوان اين كه يكي از بهترين اعمال است، در روايات زيادي آمده‌كه‌اين عمل با اخلاص صورت بگيرد. اين همه ثواب در زيارت آن حضرت نيست، مگر براي كسي كه زيارت آن حضرت بيايد و هيچ غرض و هدف ديگري نداشته باشد و براي خودنمايي و… نباشد. فقط خالصاً لوجه‌الله باشد. با حالت خشوع و خضوع باشد، با حالتي باشد كه در آن حال كه انسان مشغول زيارت است، يك سجده خاشعانه انجام دهد و بعد برود در وادي درد دل كردن با امام. با يك حالت مخصوص؛آن‌گونه‌كه مرحوم علامه اميني زيارت مي‌كرد كه مي‌گويد زماني‌كه ايشان در حرم اميرالمؤمنين(ع) مشغول زيارت بود، هيچ چيز را احساس نمي‌كرد و هيچ سخني را نمي‌شنيد.امام صادق(ع) مي‌فرمايد:
مَنْ زَارَ قَبْرَ الْحُسَيْنِ وَ هُوَ يُرِيدُ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ شَيَّعَهُ جَبْرَئِيلُ وَ مِيكَائِيلُ وَ إِسْرَافِيلُ حَتَّي يَرِدَ إِلَي مَنْزِلِهِ(2)؛
كسي كه مزار امام حسين(ع) را زيارت كند، در حالي كه قصد تقرب الهي دارد، تا زماني كه به منزلش برگردد، جبرئيل و ميكائيل و اسرافيل او را مشايعت مي‌كنند".
امام صادق(ع) مي‌فرمايد: وقتي روز قيامت مي‌شود، منادي ندا مي‌كند كه زوار حسين بن علي كجا هستند؟ عده‌اي از مردم به پا مي‌خيزند كه از شمارش‌آنها ديگران غير از خدا عاجزند، به آنها گفته مي‌شود هدف شما از زيارت امام‌حسين(ع) چه بود؟ مي‌گويند: به خاطر محبت پيامبر و علي و فاطمه و رحمت خدا. به آنها گفته مي‌شود اين‌ها پيامبر و علي و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام هستند، پس به آنها ملحق شويد. شما در درجه آنها با آنها هستيد. به آنها گفته مي‌شود برويد زير پرچم رسول خدا(ص) قرار بگيريد. آنها مي‌آيند در سايه آن پرچم قرار مي‌گيرند در حالي كه در دست علي(ع)است. اين در حالي است كه خدا به وجود اين زائرين به حاملين عرش خود و ملائكه مقربين خود مباهات مي‌كند و به‌آنها مي‌گويد: آيا نمي‌بيند زوار قبر حسين(ع) را در حالي‌كه‌با اشتياق به زيارتش آمده بودند. (3)
منابع:
1. من لا يحضره الفقيه، ج2، ص 581.
3و2. بحار الأنوار، ج 98
صفحات: 1· 2
موضوعات: حدیث
2 نظر » 
فرم در حال بارگذاری ...
