با فضیلت ترین وقت خواندن نماز جعفر (طیار) روز جمعه هنگام بالا آمدن آفتاب است
تبیان : در روزگاری که خیلی ها برای حل مشکلاتشان دست به کارهای خرافی و بعضا غیر شرعی روی می آورند مرحوم آیة الله بهجت راهکاری کارآمد ارائه می دهند که نیاز به اعتقاد و مداومت دارد. از آیة الله بهجت پرسیده شد؛
برای برآورده شدن حوائج کدامیک از نمازهایی که برای حاجت ذکر کرده اند خوب است؟
نماز روز پنجشنبه (در روز پنجشنبه از صبح تا غروب هر وقت بتواند چهار رکعت نماز بخواند (دو نماز دو رکعتی )
در رکعت اول بعد از حمد یازده مرتبه سوره قل هواللّهاحد و در رکعت دوم بعد از حمد بیست و یک مرتبه سوره قل هواللّهاحد را و پس از سلام نماز دو رکعت دوم را شروع کند.
جمله: (السلام عليك ايها النبى…) خطاب به پيامبر گرامى اسلام مى باشد. هم چنان كه قرآن به آن سفارش كرده است (احزاب،56).
جمله: السلام علينا… خطاب به خود ما (به ويژه در نماز جماعت) و بندگان نيكوكار خدا است؛ مسلمانان، در هر نمازى پيوند دوستى با همه بندگان نيكوكار خدا را به خود تلقين مى كنند و درود صلح را بر بندگان نيكوكار مىفرستند.
و جمله: السلام عليكم و رحمةالله… بنابر يك نقلْ خطاب به انبياء، ملائكه و امامان معصوم مى باشد كه نمازگزار آنان را در ذهنش مجسم مى نمايد و بر آنان درود مى فرستند[1] يا خطاب به جميع مؤمنان است؛ يعنى سلام و رحمت و بركات خداوند برشما مؤمنان[2].[3]
پي نوشت :
[1] - ر.ك: شرح لمعه، ج1، ص82؛ شهيد بهشتى، سرود يكتاپرستى، ص29
[2] - ر.ك: ميرزا جواد تبريزى، صراط النجاة، ج3، ص317؛ امام خمينى، توضيح المسائل، ص153، ط9
[3] - سعيد شمس، پرسمان قرآني نماز، سبط اكبر، پاييز 1387ش، سوم، ص 243
كتاب پرسش ها و پاسخ هاي نماز، سيد حسن موسوي (مركز تخصصي نماز)
به نقل از “یادخدا": منظور ما از حیات همان سبک زندگی است. قرآن به باورها، عقاید، افکار، راه و روش و عملکرد ما حیات می گوید و تقسیم بندی های خاص خود را دارد. البته محور اصلی بحث در قرآن همین حیات می باشد که باید به کمال برسد یعنی سبک زندگی یک انسان در حد شرافت انسانی او باشد نه در حد حیات حیوانی.
زندگی نعمت بسیار مهمی است که خداوند به همه موجودات عالم عطا کرده است. حیات و هستی اولین نعمت می باشد که به آن افاضه وجود نیز می گویند. اما آیا همه یک گونه حیات دارند؟
معنای حیات حیوانات و گیاهان و کل موجودات عالم با انسان تفاوت دارد .حیات انسانی عالی ترین نوع و درجه زندگی محسوب می شود؛ حیاتی که در یک سو از مبداء هستی آمده و از سوی دیگر به معاد ختم می شود. مسیر بین مهد تا لحد فاصله اندکی است اما نوع زندگی هر انسانی در این زمان مشخص می گردد.