❀✿Taranoum✿❀

رنگ سیاه از جهات گوناگون، آثار و خواص مختلف دارد و به اعتبار هر یک از این خواص، در مورد یا مواردی خاص، فرد یا گروهی مخصوص برای منظور ویژه خویش از آن بهره می‌گیرند.
رنگ سیاه از جهت دیگر، رنگ هیبت و تشخص است و ازاین‌رو، لباس رسمی شخصیت‌ها نوعا سیاه یا سرمه‌ای سیر است، و در نقل‌های تاریخی موارد فراوانی را می‌توان یافت که برای نشان دادن هیبت و تشخص فرد، گروه، حکومت یا مسأله‌ای از این رنگ استفاده می‌شده است.
یکی دیگر از خواص و آثار رنگ سیاه، آن است که این رنگ به صورت طبیعی، رنگی حزن‌آور و دلگیر و مناسب عزا و ماتم است. از همین رو، بسیاری از مردم جهان، از این رنگ به عنوان اظهار غم و اندوه از مرگ دوستان و عزیزان خود سود می‌جویند.
امّا باید توجه داشت که انتخاب رنگ سیاه در ایام سوگواری ـ علاوه بر نکته فوق ـ علتی منطقی ـ عاطفی نیز دارد و آن عبارت است از این حقیقت که کسی که در ماتم عزیزان خویش، جامه سیاه می‌پوشد و در و دیوار را سیاهپوش می‌کند، با این عمل می‌خواهد بگوید و بفهماند که: «تو، مایه روشنی چشم من و در حکم فروغ دیدگان من بودی و دفن پیکر تو در دل خاک زندگی را در چشمم تیره و تار ساخته است».

چنان که حضرت زهرا (علیهاالسلام) در روز هشتم رحلت حضرت رسول صلی‌الله‌علیه‌و‌آله بر سر قبر آن حضرت رفت و فریاد برآورد: «ای پدر! تو رفتی و با رفتن تو، دنیا روشنی‌های خویش را از ما برگرفت و نعمت و خوشی‌اش را از ما دریغ کرد. جهان، به حسن و جمال تو، روشن و درخشان بود [ولی اکنون با رفتن تو ]روز روشن آن سیاه گشته و تر و خشکش حکایت از شب‌های بس تاریک دارد … و حزن و اندوه، همواره، ملازم ما است …».

بنابراین، سیاه‌پوشی، به دلیل رمز و رازی که در این رنگ نهفته است؛ به عنوان یک رسم طبیعی و سنت منطقی نشان حزن و اندوه دارد و پیروان اهل‌بیت (علیهم‌السلام) در ایام عزاداری، لباس سیاه بر تن می‌کنند؛ زیرا لباس سیاه، نشانه عشق و دوستی به ساحت آنان، اعلام جانبداری از سرور آزادگان، در جبهه ستیز حق و باطل و اظهار تیره شدن آفاق حیات معنوی است.

لباس مشکین در عزاداری امامان نور (علیهم‌السلام) ـ خصوصا سالار شهیدان ـ جسمی تیره، ولی جانی روشن دارد. در ظاهر سیاه است ولی در باطن سپید است.