❀✿Taranoum✿❀

امام جعفر صادق علیه السلام به شخصی فرمود كه: «اى حسین! آیا برادران دینى خود را دوست مى‏ دارى؟» عرض كردم: آرى. فرمود كه: «به فقراى ایشان نفع مى‏ بخشى؟» عرض كردم: آرى. فرمود: «بدان و آگاه باش! كه بر تو واجب است كه دوست دارى هر كه خدا را دوست مى‏ دارد. و به خدا سوگند كه به یكى از ایشان نفع نمى‏ بخشى تا آنكه او را دوست دارى. آیا ایشان را به منزل خویش مى‏ طلبى كه ضیافت كنى؟» عرض كردم: آرى، چیز نمى‏ خورم، مگر آنكه دو كس و سه كس و كمتر و بیشتر از ایشان با من است. حضرت صادق علیه السلام فرمود: «بدان كه فضل ایشان بر تو از فضل تو بر ایشان بزرگ‏تر است». عرض كردم كه: فداى تو گردم! طعام خویش را به ایشان مى‏ خورانم و منزل و فرش خویش را پایمال ایشان مى‏ گردانم و با وجود اینها فضل ایشان بر من بزرگ‏تر است؟ فرمود: «آرى؛ زیرا كه ایشان چون در منزلت داخل شوند، با آمرزش گناهان تو و آمرزش گناهان زن و فرزندان و تابعان تو داخل مى‏ شوند، و چون از منزلت بیرون روند، با گناهان تو و گناهان عیال تو بیرون مى‏ روند». حضرت صادق علیه السلام می فرمایند: «هر كه برادر خود را در راه خدا طعام دهد، آن قدر از اجر از براى او باشد؛ مانند آنكه فئامى از مردم را طعام دهد». عرض كردم كه: فئام چیست و چه قدر است؟ فرمود: «صدهزار نفر از مردمان». سدیر صیرفى روایت كرده است كه: حضرت صادق علیه السلام به من فرمود كه: «چه چیز تو را منع كرده است از آنكه در هر روز بنده‏ اى را آزاد كنى؟» عرض كردم كه: مال من تاب این را ندارد. فرمود كه: «هر روز مسلمانى را طعام مى‏ دهى، چنان است كه بنده‏ اى را آزاد كرده‏ اى». عرض كردم كه: آن مسلمان توانگر باشد یا پریشان؟ راوى مى‏ گوید كه: حضرت فرمود: «به درستى كه توانگر نیز گاهى خواهش طعام دارد».

پی نوشت:تحفة الأولیاء (ترجمه أصول كافى)، ج‏۳، ص510و511.